Leopold Bednarski

z Lubelskiego, lat 37, służył krajowi od dziecinnych lat. W 17 roku życia wziął udział w wypadkach 1848 r., a następnie odbył kampanie węgierską. W 1858 r. wrócił do kraju za amnestią. Gdy nadeszła chwila wyruszył wraz z innymi w pole do walki w 1863 r. Przydzielony na kwatermistrza w oddziale Zygmunta Padlewskiego, a następnie mianowany naczelnikiem wojennym powiatu słuckiego w stopniu majora. PO upadku powstania uszedł za granicę i zamieszkiwał w Szwajcarii. Dla poratowania swego zdrowia postanowił zmienić powietrze i przenieść się na czas jakiś z dzieckiem i żoną do Solury i tam 19 września 1868 r. podczas przechadzki poza wałami strzelnicy wojskowej, gdy właśnie wojsko ćwiczenia w strzelaniu odbywało, nieszczęsnym wypadkiem kulą w serce trafiony na miejscu ducha wyzionął. Pochowany w Zuchwyl pod Solurą z honorami przez miejscowe wojsko czynionymi.