Kazimierz Domaradzki

Grzymała, urodzony w 1841 r. w Królestwie Polskim jako syn plenipotenta rozległych dóbr ks. Saratowa. Ukończył akademię rolniczą w Marymoncie. W 1862 r. podczas branki porwany w szeregi sołdackie umknął do powstania i odbył cała kampanię pod wodzą Czachowskiego i Chmielińskiego. W trzech potyczkach był ranny. Po upadku powstania osiedlił się w Rumunii, gdzie jako administrator dóbr, następnie dzierżawca restauracji kolejowej w Botuszanach , w ruchu narodowym Polaków tamtejszych ważną odegrał rolę. On był duszą czytelni polskiej w Botuszanach, kierował organizacją stowarzyszeń, on utrzymywał wiarę w przyszłość wśród zwątpiałych towarzyszy tułactwa. Skończył tragicznie, powracając bowiem 29 lipca 1901 r. do domu w Paszkanach, na dworcu kolei został najechany przez lokomotywę, która pozbawiła go obydwu nóg. W parę dni po operacji umarł.