Antoni Jeziorański

mianowany naczelnikiem sił zbrojnych województwa lubelskiego. Z oddziałem przeprawił sie przez San w kwietniu i rozłożył się obozem w lasach ordynackich pod Kobylanką. Oddział liczył 600 powstańców i dowodzony był jeszcze przez Waligórskiego i Śmiechowskiego. Rosjanie, mając przeszło dwa razy większe siły uderzali na obóz obwarowany od 1-6 maja i zostali z ogromną stratą odparci. Kapitan Wiśniewski podaje, że 1 maja było Rosjan 1500, a 6 maja 3500 piechoty, Kozacy, dragoni i 8 dział. Tymczasem jednak przybyły im nowe posiłki, a Jeziorański zamiast próbować przebić się w głąb kraju, zdał dowództwo Śmiechowskiemu i sam wyjechał do Galicji. Rząd Narodowy, pomimo całej Jeziorańskiego spod Kobylanki sławy odebrał mu naczelnikostwo wojenne województwa lubelskiego, którego nie umiał sprawować i oddał go pod sąd wojenny. Sąd, jak prawie wszystkie na wyższych dowódców zbierane uniewinnił Jeziorańskiego. Rząd mu jednak żadnego obowiązku nie powierzył.