Bolesław Kołyszko

Jeden z pierwszych dał hasło do powstania na Żmudzi. Powieszony został w Wilnie 9 czerwca 1863 r. Z zimną krwią słuchał odczytywanego mu wyroku i wezwany pod szubienicą do zdjęcia czapki rzekł do otaczających go oficerów rosyjskich oprócz siebie nikogo tu godniejszego nie widzę. Śmierć poniósł mężnie, choć go dwa razy wskutek zerwania się postronka wieszano. Urodził się w 1838 r. w powiecie lidzkim parafii nowodworskiej. Po ukończeniu gimnazjum w Wilnie wszedł do uniwersytetu moskiewskiego na wydział prawa, gdzie go zastały manifestacje w 1861 r. Należąc do manifestacji i sławnej bójki studentów z policją i wojskiem pod domem Isakowa, kuratora okręgu naukowego moskiewskiego, zaledwo uszedłszy z rąk policji, wyjechał do Włoch, gdzie zapisał się do szkoły polskiej w Genui, a następnie w Cuneo. Przybył do Krakowa przed samym wybuchem powstania i tu otrzymał polecenie udania się na Litwę i formowania tam oddziałów zbrojnych. W końcu lutego 1863 r. był już na Żmudzi i zebrał około siebie 400 ludzi, założywszy obóz w lasach około Wysokiego Dworu. 18 marca zaskoczony przez Moskali z trudnością zdołał się wycofać i połączyć z oddziałami Kuszłejki, Kilińskiego, Szuka i ks. Mackiewicza, a siły te wynosiły do 1000 ludzi, prawie zupełnie nie wyćwiczonych, którzy napadnięci przez cztery kompanie piechoty i 2 szwadrony dragonów 1 kwietnia poszedł zupełnie w rozsypkę, pomimo czterech tylko zabitych. Kołyszko zebrawszy swoich 150 odłączył się od reszty oddziałów i zdołał połączyć się z Sierakowskim i dzielił juz jego losy. Walczył pod Rogowem, Birżami i Hudyszkami, dostawszy się do niewoli wraz z Sierakowskim.