Zygmunt Padlewski

syn Władysława, urodził się w 1835 r. Jego nazwisko mocno skojarzyło się z powstaniem 1863 r. Pochodził za zamożnej, szlacheckiej rodziny na Rusi. Ukończywszy uniwersytet w Kijowie wszedł do szkoły artylerii w Petersburgu, gdzie zdolnościami swymi zwrócił na siebie uwagę, a mianowany kapitanem gwardii otrzymał posadę profesora. Po dwóch latach wysłano go za granicę dla dalszego kształcenia się. W tym czasie sprawa polska zaczęła już silnie poruszać umysły. Padlewski rzucił się do robót rewolucyjnych. Był po Langiewiczu niejaki czas profesorem artylerii w szkole wojskowej w Cuneo, gdzie się poróżnił z Mierosławskim. W jesieni 1862 r. wszedł do Centralnego Komitetu i był jednym z najczynniejszych jego członków. Po wybuchu powstania został naczelnikiem wojennym województwa warszawskiego, a potem płockiego. Zorganizowawszy znaczny oddział w puszczach nadnarwiańskich, umiejętnym manewrowaniem utrzymywał w ciągłym niepokoju generała Tolla, którego wreszcie pobił 9 marca pod Myszyńcem. Dnia 23 kwietnia, jadąc w kilka osób ku granicy pruskiej, poznany przez sztabskapitana Prowolskiego został aresztowany, a dnia 15 maja 1863 r. rozstrzelany.