Zygmunt Sierakowski

Dołega, od młodych lat zajmował się sprawą ojczystą. W 1848 r. był uczniem uniwersytetu petersburskiego i wraz z inną młodzieżą polską próbował rozbudzić ruch narodowy. Skazany w sołdaty do pułków orenburskich. Po śmierci Mikołaja został ułaskawiony i awansowany na oficera. Potem w Petersburgu był prawą ręką ministra Milutyna. Człowiek, którego zdolności wojskowe powszechnie znano i wysoce ceniono. Wysłany za granicę przez ministerstwo wojny w celu zbadania ustawy karnej wojskowej zawiązał stosunki z Mierosławskim, Hercenem i Garibaldim. W 1860 r. ożenił się z Apolonią Dalewską, siostrą Franciszka, ekssybiraka, a późniejszego członka komitetu wileńskiego. W 1863 r. objąwszy naczelne dowództwo nad siłami zbrojnymi województwa kowieńskiego, w ciągu trzech tygodni zdołał wzbudzić podziwienie. Początkowo trzymał się w lasach pomiędzy Poniewieżem a Wiłkomierzem. Pierwszą Bitwę stoczył pod Rogowem albo Ginetynem 18 kwietnia i pobił Moskali. Sierakowski miał około 2700 ludzi, z tymi ruszył ku Kurlandii. Sam prowadził środkową kolumnę, ksiądz Mackiewicz tworzył prawe skrzydło, a Kołyszko lewe. Pod Madejkami, niedaleko Birż generał Ganecki napadł połączone ich kolumny, Sierakowskiego i Kołyszki. Ksiądz Mackiewicz jeszcze nie nadszedł. Po silnej utarczce, pomimo przeważających sił Moskale się cofnęli, lecz drugiego dnia, otrzymawszy posiłki uderzyli na Sierakowskiego. O godzinie piątej Sierakowski został raniony kulą w kość pacierzową i to rozstrzygnęło bitwę. Kołyszko, objąwszy dowództwo trzeciego dnia, pod Sznurkiszkami został rozbity. Było to 2, 3 i 4 maja. W kilka dni później, w pewnym domu leśnym ujęto Sierakowskiego, Kołyszkę i Kosakowskiego. Murawiew kazał go powiesić w Wilnie 27 czerwca 1863 r., a matkę jego z dziećmi i żonę brzemienną posłał na wygnanie. Był synem Ignacego, który poległ pod Latyczowem w 1831 r. i Fortunaty z Morawskich. Urodzony 19 maja 1827 r. w okolicach Sucka, gdzie rodzice jego trzymali dzierżawę.