Jan Turowski

Sokolnicki, dowódca oddziału. Urodzony w Żukowie w 1832 r., syn Józefa, oficera artylerii wojska polskiego. Ukończył szkołę kadecką z Brześciu Litewskim i wyższą szkołę wojskową w Petersburgu, a zostawszy oficerem gwardii odbył kampanię krymską w latach 1854-1855. Z powodu zapowiadającego się powstania w Polsce wziął dymisję w 1862 r. i wrócił do kraju. Nie wierząc w powodzenie zbrojnego powstania początkowo nie mieszał się do niego. Dopiero po śmierci Padlewskiego, wezwany przez Rząd Narodowy został mianowany pułkownikiem i naczelnikiem wojskowym województwa płockiego. Objąwszy dowództwo pod nazwą Sokolnickiego stoczył bitwy i potyczki pod Bieruniem, Chorzelowem, Przasnyszem, Poniatowem i innymi. Pod Różanem w bitwie z pułkownikiem rosyjskim Wałujewem został ranny w nogę i wyjechał do Prus. Po kuracji udał się do Paryża, a potem do Brukseli. W 1889 r. wrócił do Krakowa, gdzie zajął posadę w magistracie.