Aleksander Ważyński

doktor teologii, prałat, archidiakon katedry wileńskiej. Urodził się na Żmudzi w 1812 r. W młodym bardzo wieku, jako znakomity kaznodzieja, po wywiezieniu na Sybir kanonika Ludwik Trynkowskiego, słynnego mówcy w 1839 r. zajął jego miejsce. Wypadki 1846 r. spowodowały kilkumiesięczne uwięzienie Ważyńskiego i następnie wywiezienie z kraju. Po kilku latach bolesnego tułactwa powrócił do kraju za staraniem biskupa wileńskiego ks. Wacława Żylińskiego, a skoro ten został metropolitą i arcybiskupem mohylewskim, ksiądz Ważyński udał się z nim do Petersburga, gdzie wkrótce został prałatem, archidiakonem wileńskim i inspektorem rzymsko-katolickiej duchownej akademii. Urząd ten ważny piastował aż do 1864 r., w którym go usunięto i powrócił od Wilna. Zadaniem całego jego życia było godzić zwaśnionych prawdę zawsze i wszędzie wyświecać, nieść pomoc każdemu. Jako kapłan Polak oddał krajowi znakomite zasługi. Dla poratowania zdrowia przybył do Krakowa, lecz tu zaraz zmarł 26 października 1872 r. w 60 roku swego życia.