Jan Siemaszko

Jan Dunin-Siemaszko. Ur. w r. 1818, właściciel bóbr Giernik i Zajkowszczyzny, w guberni grobzieńskiej na Litwie. Obwiniony o przechowywanie powstańców z obbziału Narbutta, w którymto obbziele zginęło trzech braci Brzozowskich,— za co zesłany został wraz z żoną Waleryą i córką Anielą na Sybir, do guberni ufimskiej. Skazani trzymani byli najpierw trzy miesiące u Misyonarzy w Wilnie a następnie parę tygodni w Petropawłowskiej twierdzy w Petersburgu. Do Ufy przybyli w dniu 8. września 1863. Po ciężkich przejściach w Petersburgu, gdzie Moskale wzbraniali rodzicom zabrać do więzienia córkę Anielę, ustąpili jednak, gdy matka rozpaczliwą okazała energię. W Ufie wyznaczono Siemaszkom po 6 rb. na osobę, dziecku 3 ruble. Rząd tymczasem zasekwestrował dobra Siemaszków i sprzedał je pewnemu Moskalowi za 4.600 rb., gdy wartość ich przechodziła 100 tysięcy, nowy właściciel wkrótce dostał obłąkania. Amnestya z r. 1870 zezwoliła Siemaszkom na powrót z zakazem jednak osiedlenia się na Litwie tylko w Królestwie. Wracając z Ufy zatrzymali się Siemaszkowie w Grodzieńskiem, udali się następnie do Warszawy, wkońcu do Galicyi, gdzie ciężko pracowali na swe utrzymanie. Siemaszko miał skromną posadę przy Radzie powiatowej, żona udzielała lekcyi języka francuskiego i muzyki. W długiem tułactwie stracił Siemaszko zdrowie a w ostatnim roku mieszkał przy zięciu i córce p. Anieli Paszkudzkiej. W r. 1885 jeszcze raz odwiedził ukochaną Litwę jakby w przeczuciu, że zwiedza ją po raz ostatni. Jan Siemaszko zmarł w Tarnopolu w dniu 12. lipca 1886 i pochowany został na tutejszym cmentarzu.
Był to ostatni potomek rodziny Dunin-Siemaszków, do niedawnego czasu możnej znaczeniem i majątkiem na Litwie, spowinowaconej z pierwszemi rodzinami w kraju a nawet z tronem, siostra bowiem jego pradziada, Maryanna była zamężną za Daniłowiczem.