Zygmunt Sierakowski

Sierakowski obok głębokich wiadomości specjalnych, obok umysłu, posiadającego dar badacza, miał serce giętkie, wyobraźnię, niezmiernie żywą i twórczą. Pełen poetycznych pomysłów rozmijał się niekiedy z rzeczywistością otaczającego życia, malując ją jaskrawemi barwy. Wymowę miał tak serdeczną i tak chwytającą za serce, iż żadne uczucie choćby żelazne nie mogło się oprzeć, żeby nie pokochać człowieka, obdarzonego potęgą Złotoustych.
Szacunek i miłość jakie pozyskał od żołnierzy, zastępowały miejsce surowych kar, a nawet wykreśliły je całkiem z karnego kodeksu Dołęgi. Raz tylko ukarał dowódcę plutonu za uderzenie żołnierza. Do wszystkich bez wyjątku przemawiał „serce” lub „bracie,” zwykle to jego wyrażenia w rozmowie z przyjaciółmi. Kosynierów, włościan, częstokroć ludzi w wieku, szanował przed innymi. Widząc pewnego starca z kosą, zalewającego się łzami w czasie przysięgi wojska, przystąpił doń, ukląkł i w pokorze błagał o błogosławieństwo. Wojsko owe miało minę bratniego szeregu, którego głową i sercem zarazem był Dołęga. Zwijały się kolumny na jedno skinienie wodza, a rzekłbyś, iż legion ów posiada potęgę wszech-Polski.