Lucjan Morykoni

Hrabia, syn Hieronima i Gertrudy z Saków, ur. w r. 1818 (30 października), dziedzic Świadości i Sól. (w pow. wilkomierskim), potomek rodziny włoskiej za Jana Kazimierza na Litwie osiadłej, skoligaconej z najmożniejszemi rodzinami, kształcił się w szkole Bernardynów w Traszykunach i następnie, pod kierunkiem nauczyciela domowego ks. Dębińskiego. Żonaty był l-o v. z Marją Łopacińską, 2-o v. z Ludwiką Ledóchowską, 3-o v. z Elżbietą Monday. Z upodobaniem oddawał się studiom przyrodniczym, zwłaszcza w zakresie mineralogii. Brał udział w organizacji r. 1863 i wszedł do wydziału (po aresztowaniu Al. Oskierki i Ant. Jeleńskiego), jako jego członek. „Cechowała tego człowieka z wyższem wykształceniem i zdrowym sądem o rzeczach — pisze Gieysztor w swych notatach: dobroć wielka i niepraktyczna. On był raczej stworzony na uczonego badacza, na którego zrazu wyglądał, jak na magnata. Łopaciński Ignacy przedstawił go, jako swego zastępcę. Mało go znałem, pozory raczej odstręczały, ale myliły zarazem". Aresztowany na skutek udziału w wypadkach, więziony był w, Wilnie, najprzód u Misjonarzy (krótko), następnie u Franciszkanów, (kilka miesięcy), wreszcie w Kownie (rok cały). Po powstaniu, niegdyś znacznej fortuny dziedzic, „z rezygnacją filozoficzną", „z pogodą i zimną krwią", jak stwierdza Gieysztor w notatach, znosił zmianę swego losu i zajmował się udzielaniem lekcji. Zmarł w Warszawie 2 lutego 1893 r., pozostawił 7-ro dzieci.