Stanisław Olędzki

syn Stanisława i Antoniny Rywigajłłówny, ar. 10 lipca 1832 r.; nauki pobierał w szkole powiatowej szawelskiej, potem, w „korpusie szlacheckim" i akademii wojskowej. Z czasem doszedł stopnia pułkownika i naczelnika sztabu dywizji. Odbył kampanię na Kaukazie, był przy wzięciu w niewolę Szamila i sam go odwiózł do księcia Bariatyńskiego, naczelnika wojsk kaukaskich. W r. 1860 podał się do dymisji i wrócił do kraju, gdzie stryjenka Aleksandrowa Olędzka prawem sprzedażnem oddała mu dwa folwarki w pow. słuckim — Zaułki i Pniwody, zaś po jej zgonie wkrótce potem odziedziczył dobra Kosieze w Mińszczyźnie. W roku 1863 został mianowany powstańczym naczelnikiem wojennym nowogródzkim (?), lecz obowiązki te spełniał bez energii i stąd ściągnął na siebie zarzuty. Dopiero w r. 1864 aresztowany obywatel pow. lidzkiego Kaszyc, będąc w więzieniu, zeznał, że Stanisław Olędzki „był wojewodą i przygotowywał powstanie". Olędzki przyznał się i został skazany do robót ciężkich, które odbywał wi Usołu^ ii konfiskatę dóbr. Kaszyc zaś, pomimo zeznań, był skazany na wygnanie i konfiskatę dóbr, które kupił jenerał Mawros. W Irkucku Olędzki ożenił się z Heleną Podgórską, siostrzenicą towarzysza z katorgi Haumana. Po pozwoleniu powrotu do Królestwa, dzierżawił od Zamoyskich maj. Stabrów, lecz nie powiodło się mu i schodził na dzierżawę coraz mniejszą. W końcu dostał posadę w cukrowni Izabelinie pod Warszawą, gdzie też zmarł nagle w r. 190. (?), pozostawiwszy syna Stanisława.