Roman Rogiński

Uczeń szkoły wojskowej w Cuneo, młody 20-letni zapaleniec, jednostka niezmiernie czynna i ruchliwa, przygotowywał powstanie na Podlasiu, po wybuchu zaś stał się głośny, jako partyzant (bitwy: pod Niemirowerm, Siemiatyczami) i przedsięwziął w lutym r. 1863 marsz na Litwę. Czas jakiś ukrywał się w puszczy Białowieskiej, zajął Prużanę, lecz pod wsią Borki (w nocy z 25 na 26 lutego) poniósł klęskę, a w kilka dni później w miasteczku Turowie ujęty został przez gen. Nostitza. Odstawiony do Brześcia-lit., później do Warszawy, miał być skazany na śmierć, lecz dzięki wstawiennictwu Nostitza i ze względu na wiek nader młody zamieniono mu karę śmierci na dożywotnie zesłanie. Po latach 35-ciu wolność odzyskał i mógł do kraju powrócić. Wówczas to spotkał się z gen. Nostitzem, który (jak sam R. w skreślanych przez siebie wspomnieniach przyznaje) zachował się wobec niego w r. 1863 w sposób godny i rycerski