Aleksander Lipko

ur. ok. 1825, naczelnik policji (prystaw) pow. wiłkomierskiego gub. kowieńskiej, sekretarz gubernialny. W kwietniu I 86 3 został schwytany przez powstańców i wkrótce uwolniony. Stanowiło to zapewne powód postawienia Lipki przed sądem, który jednak uznał go za niewinnego. Jednakże za niedoniesienie władzom o powstańcach został uznany za osobę „obecnie szkodliwą w tutejszym kraju" i, na podstawie konfirmacji zastępcy generała—gubernatora Kraju Płn.— —Zach., Potapowa, z 17 grudnia 1864, wysłany wraz z rodziną na zamieszkanie w gub. ołonieckiej. Od lutego 1865 mieszkał w Pudozu z zoną, Michaliną, ur. ok. 1827, 1 córką Marią, ur. ok. 1849 (troje małych dzieci pozostało w kraju), pod dozorem korpusu żandarmów. Otrzymywał zasiłek ze skarbu państwa. W październiku 1866 MSW zezwoliło rodzinie Lipków na powrót do kraju, powołując się na orzeczenie sądu o braku winy zesłańca (i). Nie wiemy czy Lipkowie rzeczywiście wyjechali z guberni, ponieważ, według innych źródeł, dopiero na mocy manifestu z maja 1871 Lipko miał zostać zwolniony z dozoru 1 uzyskać prawo wyjazdu, z którego do listopada tego roku nie mógł skorzystać z braku środków.