Edward Pawłowicz

syn Franciszka i Kunegundy z Pogorzelskich, ur. 7 czerwca 1815 w Turgielach pow. wileńskiego, malarz. Studiował w Akademii Duchownej i Akademii Medyko—Chirurgicznej w Wilnie, gdzie uczestniczył w patriotycznych kółkach studenckich kierowanych przez Franciszka Sawicza (z tego czasu datuje się jego znajomość z B. Lubiczankowskim, ojcem Autorki Pamiętnika). W latach 1849-1853 studiował w petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych, później wiele podróżował po Europie. Od 18 59 był nauczycielem rysunku w gimnazjum w Nowogródku. W czasie powstania po raz pierwszy został aresztowany w marcu I 8 6 3, ale po przesłuchaniu w Mińsku zwolniony. Wkrótce został aresztowany ponownie za „podejrzane kontakty z urzędnikiem Stankiewiczem, który podlegał ważnemu politycznemu oskarżeniu, za posiadanie dzieł, z których w jednym wyrażone było dążenie do przywrócenia państwa polskiego, a w drugim mówiło się o niestosowności rządzenia krajem litewskim przez rząd rosyjski, oraz za podejrzane listy, w śledztwie dawał wymijające odpowiedzi". Na podstawie orzeczenia mińskiej komisji śledczej do spraw politycznych miał być wysłany na zamieszkanie do jednej z guberni wielkoruskich, konfirmacja Murawiowa z 13 czerwca 1863 brzmiała: pozbawić zajmowanego stanowiska, wysłać do odległych powiatów gub. ołonieckiej pod ścisły dozór policji, z konfiskatą majątku. Od lipca 1863 przebywał w Ołońcu. W styczniu 1867 wyjechał do gub. jekaterynosławskiej (po drodze mógł na krótko odwiedzić strony rodzinne), skąd wkrótce, zwolniony z zesłania na podstawie manifestu z maja 1867, udał się do Warszawy. Po dwóch latach wyjechał do Krakowa, ostatecznie osiadł we Lwowie, gdzie pełnił obowiązki kustosza Muzeum Lubomirskich 1 nauczyciela rysunku. Zmarł 10 listopada 1909 we Lwowie. Pozostawił obfitą literaturę pamiętnikarską (m.in. wspomnienia z Nowogródka, pobytu w więzieniu i na wygnaniu oraz prace z zakresu historii 1 historii sztuki.