Józef Ruszkowski

ksiądz, ur. w 18 31 we wsi Wola Kałkowa w pow. gostyńskim gub. warszawskiej, syn Antoniego i Marii z Brochockich. Ukończył seminarium duchowne w Warszawie, w I 8 54 otrzymał święcenia kapłańskie. Pełnił obowiązki wikarego w archidiecezji warszawskiej, w momencie aresztowania w listopadzie I 861 — w Łęczycy. Za wygłoszenie „bardzo podburzającego kazania, w którym wypadki mające miejsce w Warszawie przedstawił w sposób wypaczony a ludność zachęcał do opanowania Warszawy" (!), został osadzony w cytadeli i na podstawie decyzji namiestnika Królestwa Polskiego ze stycznia 1862 wysłany w głąb Rosji pod dozór policji początkowo prawdopodobnie do gub. ołonieckiej, do Pietrozawodzka, skąd po dwóch latach miał być przeniesiony do Orła. W 1867 namiestnik wyznaczył dla ks. Ruszkowskiego zapomogę rządową w wysokości 120 rubli. Na mocy manifestu z maja 1871 ks. Ruszkowski został zwolniony z dozoru policji 1, mimo zakazu zamieszkania w Królestwie Polskim, wyjechał z Orła do kraju. Po powrocie był wikarym w archidiecezji warszawskiej: w Sochaczewie, Skierniewicach, Łowiczu, w I 876 został administratorem w Tumie. Nie zmienił swoich patriotycznych przekonań: w 1894, jako wikary w Łagiewnikach, został skazany na 25 rubli kary za niestosowanie się do przepisów dotyczących sposobu odprawiania nabożeństwa galowych „po mszy św. odprawianej za dom panujący 26 września 1893, odszedł od ołtarza 1 wyszedł z kościoła, gdy śpiewacy zaczęli śpiewać hymn Boże} carja chram!, przy tym świece na ołtarzu zaraz zgaszono, gdy śpiew ten jeszcze nie był skończony"). Zmarł w 1902.