Wojciech Jakubowicz

ksiądz, syn Józefa i Apolonii z Krzywińskich, ur. 2 3 kwietnia 1822 w Łaszczynie w Poznańskiem. Po ukończeniu seminarium duchownego został prefektem w Instytucie Głuchoniemych 1 Ociemniałych w Warszawie, w latach 1854-1864 był proboszczem w Łodzi i prefektem w szkole powiatowej, a także opiekunem szkół elementarnych. Podczas powstania kierował w Łodzi pracą tzw. piątek kobiecych, opiekujących się uwięzionymi powstańcami 1 ich rodzinami, i czynnie popierał powstanie. 26 lutego 1864 aresztowany i wysłany do Cytadeli warszawskiej. Na podstawie decyzji generała—policmajstra zesłany w trybie administracyjnym do gub. kazańskiej. W Jadryniu mieszkał od 12 marca 1864 pod dozorem policji. Na podstawie manifestu z maja 1871 został zwolniony z dozoru 1 uzyskał prawo wyjazdu z guberni nie mógł jednak wrócić do Królestwa. Zamieszkał w Szlosbergu w pow. iłłuksztańskim gub. kurlandzkiej. W latach siedemdziesiątych i na początku lat osiemdziesiątych przebywał jakiś czas na terminowym urlopie w Warszawie. Ostatecznie w 1883 uzyskał zezwolenie na stały pobyt w Warszawie, ale bez prawa zajmowania żadnego stanowiska parafialnego. W 1887 został naznaczony na wikariusza w Błoniu, a w następnym roku ponownie objął dawne stanowisko prefekta w Instytucie Głuchoniemych i Ociemniałych. Zmarł w Warszawie w 1890.