Florenty Dionizy Orzeszko

(1832—1905 ), syn Feliksa, ur. w majątku Owzicze na Grodzieńszczyźnie, ze szlachty, absolwent Uniwersytetu Petersburskiego, praktykował jako lekarz w pow. kobryńskim; w 1863 był lekarzem w oddziałach powstańczych; zesłany do gub. tomskiej, dokąd przyjechał z żoną, Heleną z Milkiewiczów, z którą miał dwóch synów, Władysława (jego chrzestną matką była Kazimiera Ostromęcka) i Bronisława, lekarzy, i trzy zmarłe w niemowlęctwie córki; Stefanię, zm. 1867, Marię, zm. 1867, i Zofię, zm. 1870. Po śmierci Heleny w 1870 ożenił się z Łucją Pocołojewską, z którą miał czworo dzieci: Dominika, Wincentego, później znanego w Tomsku architekta, Antoninę i Feliksa, który zmarł w niemowlęctwie w 1873. Orzeszkowie pozostali w Tomsku; Florenty pracował jako lekarz w szpitalu więziennym, w latach 1871 i 1892 brał udział w walce z epidemią cholery, był powszechnie ceniony i łubiany za pełną poświęcenia i dobroci postawę. Dom Orzeszków stanowił ognisko, w którym ośrodkowało się kulturalne życie Polaków w Tomsku; tam, przez jakiś czas, istniała biblioteka polska, członkowie rodziny działali w towarzystwie dobroczynności przy kościele.