Tomasz Bułhak

(l801—1895) został skazany na osiedlenie na Syberii za działalność w Stowarzyszeniu Ludu Polskiego, towarzyszyła mu poślubiona w więzieniu żona (zm. w 1891); oboje powrócili ok. 1858. Został aresztowany za działalność w komitecie opieki nad rannymi i więzionymi powstańcami i zesłany początkowo do Narymu, a następnie do Tomska; w I 869 uzyskał zgodę na przeniesienie do gub. kazańskiej, skąd w I 871 wyjechał wraz z żoną do Warszawy, aby po kilku latach wrócić w strony rodzinne, w Nowogródzkie. Powtórnie zesłani do Tomska Bułhakowie tworzą znowu ognisko wszystkiego, co było wzniosłe, myślące i szlachetne. Pani Bułhakowa, według słów wygnańców, nie mając zasobów materialnych, skarbami ducha dzieli się ze współwygnańcami, grupuje około siebie grono kobiet wygnanek, dla utęsknionych, cierpiących prawdziwą jest ucieczką”