Franciszek Józef Biłgorajski

1794-1878, syn Jakuba i Krystyny z Karwowskich. Urodził się we dworze w Strabli, gdzie jego ojciec był ekonomem u Michała Starzeńskiego. Uczył się u księży misjonarzy w Tykocinie, a następnie u pijarów w Łomży, krótko w szkółce bielskiej. Następnie podjął naukę w Gimnazjum Białostockim i w szkole artylerii i inżynierii w Warszawie. Brał udział w budowie twierdzy w Modlinie. Wziął udział w powstaniu listopadowym, jako jeden z dowódców oddziału powstańczego w stopniu porucznika. Wzięty do niewoli. W 1832r. został pozbawiony szlachectwa i majątku oraz zesłany na Syberię. Niedługo potem został ułaskawiony i powrócił do rodzinnego majątku – Glinnika. W 1861r. w związku z dekretem carskim został powołany na stanowisko mirowego pośrednika (sędzia pokoju) 3. okręgu powiatu bielskiego. Podczas powstania był oskarżony o udział we władzach powstańczych powiatu bielskiego i czynny udział w rewolucji, za co był więziony w Grodnie i Bielsku. Do 1868r. pozostawał pod nadzorem policyjnym. Zmarł w Krakowie w 1878r.