Rafał Błoński

1817 – po 1873, syn powstańca listopadowego, burmistrza Kolna i Wizny – Rafała Błońskiego i Franciszki z Targońskich. Urodził się w Targoniach, uczył się w Gimnazjum Łomżyńskim, które opuścił po trzech latach. W 1839r. założył tajny związek wśród uczniów wyższych klas. Sprzysiężenie zostało rozbite, a Błoński wraz z kolegami aresztowany. Po pobycie w cytadeli w lutym 1840r. został skazany na katorgę na Syberii, gdzie m.in. pracował w rządowej fabryce wódek, żył z myślistwa, pracował jako urzędnik. Po 17 latach zesłania, wykorzystując amnestię, powrócił do kraju i zamieszkał w Wyłkowyszkach. Od 1862r. mocno zaangażował się w organizację powstania w Augustowskiem. Po jego wybuchu był pomocnikiem Józefa Piotrowskiego – komisarza Rządu Narodowego na województwo augustowskie. Walczył w partiach Cybulskiego, Mroczkowskiego, Kamińskiego (tę ostatnią przejął Andruszkiewicz). Był uczestnikiem bitew i potyczek pod Kozłową Rudą 1.04.1863r., Sapieżyszkami 9.04.1863r.. Następnie przez krótki okres był naczelnikiem policji narodowej w Augustowskiem. Po powstaniu schronił się we Francji. W 1865r. był w Rzymie, później mieszkał w Krakowie i Tarnowie, pracował jako urzędnik. W 1873r. został uwięziony i wkrótce zwolniony. Zmarł po tymże roku, nie wiadomo gdzie i kiedy.