Kazimierz Kobyliński

ok. 1817-1863, pochodził z Zalesian k. Białegostoku. Początkowo był oficerem armii carskiej, a w kwietniu 1863r. wstąpił wraz z dwoma synami: Adolfem i Konstantym, zięciem Koryckim i bratankiem Adolfem do oddziału powstańczego formującego się pod Sokołdą. W potyczce pod Waliłami (29.04.1863r.) dowodził kosynierami tworzącymi rezerwę oddziału płk. O. Duchińskiego. Na czele jazdy powstańczej odczytywał manifest, karał szpiegów, napadał na urzędy i komendy wojskowe. W lipcu przeszedł w Augustowskie, gdzie połączył się z oddziałami Michała Kwapiszewskiego i Feliksa Górskiego. W końcu lipca oddziały te przeszły na Grodzieńszczyznę, a po kilku potyczkach w sierpniu do powiatu łomżyńskiego. Tutaj Kobyliński został adiutantem Juliusza Nadmillera, a we wrześniu sam objął dowództwo i udał się z oddziałem w Płockie, a później na Podlasie. W bitwie pod Mienią (4.11.1863r.) spadł z konia i nie chcąc przyjąć pomocy syna został otoczony przez 50 kozaków i zarąbany.