Walery Lewandowski

1823-1907, syn Wawrzyńca i Jadwigi Rajewskiej. Podczas wypadków 1848r. w Rzeszowie włączył się w działalność miejscowej Rady Narodowej, następnie zbiegł na Węgry i zaciągnął się do Legionu Polskiego. Kampanię węgierską ukończył w stopniu podporucznika artylerii. Internowany w Turcji wszedł w skład sekcji Towarzystwa Demokratycznego Polskiego. Przebywał następnie w Londynie, Paryżu, Nancy, gdzie był wyróżniającym się działaczem niepodległościowym. 5.01.1863r. Komitet Centralny mianował Lewandowskiego naczelnikiem wojennym województwa podlaskiego w stopniu pułkownika.
Pierwszą walkę stoczył o wieś Stok Lacki pod Siedlcami (23.01.1863r.). Później walczył pod Łaskarzewem (28.01.1863r.) i Siemiatyczami (7.02.1863r.). Po przegranej siemiatyckiej połączył się z oddziałem Rogińskiego i ruszył ku Białowieży, następnie powrócił na Podlasie. Bił się pod Woskrzenicami (17.02.1863r.) i Sycyną (21.02.1863r.), ruszył w Łukowskie, zajął Wojcieszków i połączył się z oddziałem ks. Stanisława Brzóski. Walczył w okolicy Sosnowicy, zajął Stanin, miał utarczkę pod Osinami, Wolą Wodyńką. Ranny pod wsią Różą (24.03.1863r.) dostał się do niewoli. Dzięki protekcji gen. Drejera, któremu Lewandowski uratował życie na Węgrzech, wyrok śmierci zamieniono na zesłanie na Syberię. Na Syberii wszedł do spisku (1866), który został rozbity, a Lewandowski osadzony w więzieniu.
W 1877r. powrócił do Warszawy, gdzie znów snuł plany spisku niepodległościowego. Zmarł w Cyganach pod Kutnem w 1907r.