Pelagia Zgliczyńska

[Jarosław Dąbrowski] W czasie swego pobytu zapoznał się z niejaką panną Pelagią Zgliczyńską, namiętną, czerwoną patryotką, jakiemi były prawie wszystkie kobiety tej epoki. Panna była ładna, pełna wdzięku i niezwykły odrazu urok wywarła na tego młodego chłopca, który, dotąd oddany nauce i wojnie, nie miał czasu robić znajomości z kobietami i nie znał ich wcale. Rozmiłował się więc w pięknych oczach panny i pod jej wpływem, pod potokiem słów, płynących z ust kochanych, odrazu stał się najgorętszym, najczerwieńszym, najskrajniejszym patryotą, widzącym jedyny ratunek ojczyzny w natychmiastowem powstaniu zbrojnem. Wszelkie wątpliwości, wszelkie chłodne obliczanie szans zniknęło z jego umysłu, owładnęła nim, odurzyła go jak wyziew niezdrowy, miłość do kobiety i wszystko oblała jakiemś światłem, całkiem inaczej rzeczy przedstawiającem.