Antoni Janowicz

Urodzony w 1839 r. na Litwie. Szlachcic herbu Janina, dziedzic dóbr Janowicze (biał. Янавічы) w obwodzie mińskim (obecnie Białoruś). W 1862 r. ożenił się z Pauliną Plewako herbu Pogonia - córką hrabiego Jakuba Plewako, który był właścicielem hrabstwa iwienieckiego z centrum znajdującym się w mieście Iwieńcu (biał. Івянец). Po śmierci Pauliny, która nastąpiła w czasie porodu rok po ślubie, Antoni Janowicz zawarł drugi związek małżeński, z Władysławą Nikorowicz herbu własnego. Przybył wówczas do Rypina w guberni płockiej. Z pierwszego małżeństwa urodził się syn - Władysław, z drugiego związku - Ignacy. W wieku 24 lat Antoni wziął udział w powstaniu styczniowym. Walczył w powiecie rypińskim, gdzie utworzył oddział partyzancki. Po upadku powstania poszukiwany był przez władze carskie, skutecznie jednak uchodził przed represjami. W II RP prowadził piekarnię i cukiernię w Rypinie, którą następnie prowadził syn Władysław. Antoni Janowicz cieszył się autorytetem i wysokim uznaniem w powiecie rypińskim, co do dzisiaj podkreślane jest w dobrzyńskiej literaturze naukowej. Cieszył się szczególnym uznaniem władz miasta Rypina. Umarł 21.09.1921 r. i pochowany został na cmentarzu parafialnym w Rypinie, gdzie znajduje się jego grób z płytą z białego marmuru z napisem: "Antoni Janowicz, Weteran P. N. 1863 r."