Karolina Krynicka

Ur. 1829 Gdyczyna (lub 1826), zm. 20.3.1906 Kraków.
Prowadziła pensjonat dla dziewcząt w Krakowie przy ul. Szczepańskiej (ob. Kamienica Szołayskich).

W czasie Powstania gorąca zwolenniczka Mierosławskiego. Po klęsce klęsce miechowskiej, bitwie pod Skałą i innych bitwach zajmowała się opatrywaniem rannych i organizacją działań samarytańskich. Pracowała w Krakowskim Komitecie Kobiet, zajmując się m.in sprawą dostaw do obozów, przygotowaniem powstańców wyruszających do powstania. W kwietniu 1863 powstańczy burmistrz Krakowa - Adolf Aleksandrowicz, polecił Adamowi Słotwińskiemu założenie Komitetu Polek, który zwrócił się do pań Wilkoszewskiej, Ostrowskiej Wodzickiej, Żebrawskiej i Karoliny Krynickiej - aby zajęły się organizacją zbierania bielizny, obuwia i funduszy dla internowanych oraz wdów.
Jej zakład został zamknięty przez władze po wakacjach 1864 roku. W 1866 roku jednak na skutek próśb zakład jej otwarto ponownie. Dalej pracowała społecznie i wychowawczo. Zmarła 20.03.1906 roku, mieszkając pod koniec życia przy ul. Piekarskiej 8. Pochowana na Rakowicach w kwaterze XVIII.
Jej uczennice ułożyły wiersz ku jej pamięci
Modlitwą i pracą pełną poświęcenia,
Do skarbów nauki wiodła pokolenia.
Stąpając po cierniach w pokorze i skrusze,
Siała miłość Polski w młodociane dusze.
W dniach boju za wolność gojąc rany bliźnie,
Służyła gorąco Bogu i Ojczyźnie.