Mikołaj Hartung

Przyrodnik i chemik. Po ukończeniu studiów na Uniw. św. Włodzimierza w Kijowie został pracownikiem laboratorium chemicznego uniwersytetu. Za udział w powstaniu skazany w Kijowie na 10 lat ciężkich robót w twierdzach początkowo został zesłany do budowy drogi bajkalskiej. W powstaniu 1866 r. nie brał udziału, „gdyż nie wierzył w powodzenie buntu i razem ze sporą grupą kolegów odciął się od zbuntowanych" (B. Dybowski). Powtórnie osądzony znalazł się najpierw w Aleksandrowsku, potem w Usolu. Zapamiętany został przez kolegów ze znakomitych wykładów, pasji zoologa, bogatych zbiorów entomologicznych i zielników. Zbiory powstawały w miejscach pobytu: w rejonie Usola, Bajkału, gm. Uryk w okr. irkuckim, podczas wspólnej pracy i wypraw z A. Czekanowskim, J. Czerskim, P. Ekkertem (badanie składu chemicznego solanek i słonych jezior). Większa część bogatych zbiorów M. Hartunga, przekazana do Tow. Geograficznego Syberii Wschodniej, spłonęła w wielkim pożarze Irkucka w 1879 r. W Irkucku, gdzie dłuższy czas mieszkał, razem ze Schmidtem i Kałusowskim, był właścicielem fabryki wód mineralnych. Planowali razem z B. Dybowskim wyjazd na Kamczatkę, ale choroba (gruźlica) uniemożliwiła realizację wspólnych projektów. Zmarł po powrocie do kraju w Warszawie prawie równocześnie z kolegą zesłańcem Pawłem Ekkertem.