Stanisław Dobrzański

Stanisław Dobrzański, syn Jana, publicysty i Karoliny z Smochowskich, urodzony w r. 1847. we Lwowie, pospieszył w szeregi Czarneckiego, brał udział w wyprawie na Tomaszów i, zdaje mi się, później walczył pod Radziwiłłowem. Utraciwszy wskutek represyi rządowej możność dalszego uczęszczania do szkół, kształcił się samodzielnie i uczęszczał jako słuchacz nadzwyczajny na Uniwersytet lwowski. Czas jakiś pisywał w Gazecie Narodowej. W r. 1868. wstąpił na scenę w Stanisławowie, skąd przeniósł się do Krakowa. Prowadził też teatr w Poznaniu, dla którego pozyskał pierwszorzędne siły. Wreszcie objął dyrekcyę lwowską, zaznaczywszy się tu nie tylko jako znakomity artysta, ale i kierownik, reorganizator dramatu, opery i operetki. Stworzył nowy rodzaj krotochwili polskiej, kulminującej w takich utworach, jak »Żołnierz królowej Madagaskaru« i satyryczny tyle »Złoty cielec«. Zmarł młodo, w r. 1880.