Józef Barwiński

Herbu Achinger. Ur. 1.11.1849 Dubów, gm. Łomazy, zm. 12.1883 Paryż. Syn Ksawerego i Julii Kołaczkowskiej. (Chrz. Biała Podlaska)
(wówczas Radziwiłłowskiej). Rodziana pochodziła z Litwy, był potomkiem Benedykta Barwińskiego, podczaszego lidzkiego, właściciela dóbr Towiany, prawnukiem majora Antoniego Barwińskiego, towarzysza w ucieczce Karola Radziwiłła „Panie Kochanku” przed Rosjanami do Mołdawii. Dziadek Józefa - Józef Joachim Barwiński, w 1823 r. zakupił wieś Dubów.
Józef Barwiński uczył się w Siedlcach, i w Warszawie. W 1863 wstąpił do Powstania mając 14 lat. Po jego upadku wyjechał do Krakowa, gdzie pracował w wydawnictwa ludowych. Następnie udał się na emigrację do Brukselli i do Paryża - gdzie osiadł. Pracował w redakcji wielu pism polskich. Gorąco wspierał Unitów. W 1874 był inicjatorem i wydawcą medalu poświęconego masakrzę Polubicze‐Drelów‐Pratulin (gdzie zostali zabici Unicie - ogłoszeniu w 1990 błogosławionymi). Pochowany został w Paryżu.