Edmund Wroncki

Z Lublina, syn prezydenta, student Szkoły Głównej wydziału prawnego, walczył pod Krzywosączem, w oddziale Mierosławskiego, po którego wyjeździe przeszedł do partyi Mielęckiego. Wysłany w oddziałku 6 ludzi po odbiór kos do Bodzanowa, został przez kozaków wzięty do niewoli. Doznał wszelkich wybryków i pastwienia się dzikich żołdaków, zanim dostawiony do Włocławka, gdzie odznaczyli się znani z rozpadania w nienawiści do Polaków „Istinno ruskije" Książe Witgenstein, głównodowodzący i pomocnik jego Schildner. Ten, jako nadzorca nad więzieniami, różnymi sposobami pastwił się nad nimi, posuwając się nawet do bicia. Co się dalej z nim stało nie wiadomo. Witgenstein, jakby przez opatrzność doraźnie ukarany został, bo podczas wycieczki po Wiśle, w wesołej kompanii — utopił się. Wroncki po 9 miesiącach wysłany z Włocławka do Cytadeli, oddany pod sąd, skazany był na osiedlenie w guberni Jenisiejskiej. Po powrocie w r. 1870, pracował na drodze Terespolskiej, a po skupie przeniósł się na Nadwiślańską.