Mieczysław Rey

Urodzony 22 II (lub 1 I) 1836 r. w Słupiu, pow. pilzneński, syn Dominika i Karoliny z Ankwiczów. W czasie rabacji chłopskiej (1846) zginął jego ojciec, a 12-letni Mieczysław uratował się dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności. Uczył się w Instytucie Technicznym w Krakowie, a później studiował we Wrocławiu i prawdopodobnie w Pradze. W wyniku działu rodzinnego, przeprowadzonego ok. 1860 r., otrzymał m.in. majątek przecławski w pow. mieleckim. W latach 60. uczestniczył w działalności konspiracyjnej i m.in. był reprezentantem Komitetu Galicyjskiego w Rządzie Narodowym w Warszawie (1863). Po upadku powstania 1863, zagrożony aresztowaniem wyjechał na Zachód (Niemcy, Francja, Szwajcaria). W 1867 r. powrócił do Przecławia i zajął się sprawami rodzinnymi, a następnie działalnością społeczną i polityczną. Od 1867 r. do 1893 r. reprezentował grupę większych posiadłości w Radzie Powiatowej w Mielcu i pełnił m.in. funkcję prezesa Wydziału Powiatowego w latach 1871-1877 i 1880-1891. Wykupił (za 40 tys. złr.) pożyczki powiatu mieleckiego w Banku Włościańskim we Lwowie i założył w Mielcu Kasę Pożyczkową. Był także m.in.: członkiem Wydziału Okręgowego Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego w Mielcu (1871-1886) i delegatem do Kontrolującej Rady Nadzorczej we Lwowie, prezesem Okręgowego Towarzystwa Rolniczego w Mielcu, członkiem Towarzystwa Gospodarczo-Rolniczego w Krakowie oraz członkiem Komisji Szacunkowej Wydziału Okręgowego. W 1873 r. uczestniczył w założeniu Galicyjskiego Towarzystwa Tatrzańskiego i do 1895 r. był jego prezesem, a następnie – członkiem wydziału i od 1900 r. – członkiem honorowym. Od 1874 r. do 1899 r. posłował z tarnowskiego okręgu wyborczego do Sejmu Krajowego we Lwowie, starając się m.in. o zreformowanie i unowocześnienie oświaty, kształcenie urzędników gminnych, rozbudowę linii kolejowych, poprawę organizacji służby zdrowia i uporządkowanie spraw łowieckich. W 1891 r. wziął udział w zorganizowaniu w Mielcu Powiatowego Komitetu Towarzystwa Oświaty Ludowej (TOL). Od 1901 r. zasiadał w Radzie Nadzorczej Macierzy Polskiej. Sprawnie zarządzał własnym majątkiem i systematycznie pomnażał go. Wyremontował zamek w Przecławiu i wyposażył go w stylowe meble i liczne dzieła sztuki uznanych artystów. Dbał także o bogaty księgozbiór (m.in. dzieła francuskie i niemieckie). Gościł wiele znakomitych postaci, m.in. w 1903 r. urządził polowanie, w którym uczestniczył Henryk Sienkiewicz. Wspierał różne przedsięwzięcia i akcje społeczne, m.in. kwotą 40 tys. złr. zasilił fundację im. Mikołaja Reja z Nagłowic, której celem było wydawanie najcenniejszych dzieł polskich i nagradzanie wybitnych utworów współczesnych pisarzy, m.in. nagrodzono H. Sienkiewicza (1911) i W. Reymonta (1917). Około 1905 r. przeniósł się do Mikuliniec, gdzie także posiadał majątek. Tam m.in. próbował malować obrazy i zaczął pisać utwory literackie. Wydał m.in.: dramat „Stefan Marcel” (Lwów 1906, 1910, w przekładzie francuskim Władysława Mickiewicza – Kraków-Paryż 1910) oraz sztuki dla teatrów ludowych: „Obrazek sceniczny” i „Bolesław Chrobry”. W 1914 r. wsparł finansowo Legiony Polskie. Pisał też pamiętniki. Został odznaczony m.in. papieskim Orderem Św. Grzegorza. Zmarł 12 I 1918 r. Spoczywa w rodzinnym grobowcu na cmentarzu w Mikulińcach.