Ignacy Suchorzewski

Właściwie Aleksander Ignacy Suchorzewski. Urodzony w 1826 r., syn Zachariasza i Aleksandry ze Zbijewskich. Był właścicielem dóbr Wszembórz w Wielkim Księstwie Poznańskim. Po ślubie z Pauliną z Pieniążków 2 II 1856 r. zamieszkał w Mielcu, w dworku w pobliżu kościoła parafialnego pw. św. Mateusza. W latach 1856-1870, kiedy Suchorzewscy mieszkali w Mielcu, urodziło im się ośmioro dzieci. W czasie powstania styczniowego 1863-1964 pełnił funkcję naczelnika powiatowej organizacji narodowej wspierającej powstanie. Organizował pomoc finansową i rzeczową, pomagał w zaopatrzeniu powstańców w broń i amunicję, udzielał schronienia powstańcom i uciekinierom z armii austriackiej. W czasie jednej z rewizji dworku w lutym 1864 r., kiedy znaleziono dowody na konspiracyjną działalność Suchorzewskich, został uwięziony i skazany przez austriacki sąd wojenny w Tarnowie na rok więzienia. Po autonomii Galicji i wprowadzeniu ustawy o samorządzie gminnym (12 VIII 1866 r.), jego relacje z Radą Gminną w Mielcu pogorszyły się, m.in. po wprowadzeniu w 1867 r. ustawy gminnej i uwłaszczeniu miasta wraz z żoną w 1868 r. zwrócili się z wnioskiem o przyznanie obywatelstwa Mielca, ale Rada Gminna prawdopodobnie nie podjęła wiążącej decyzji. Z powodu zadłużenia, które powstało m.in. na cele powstania, musiał oddać mielecki majątek Bankowi Włościańskiemu we Lwowie. Po 1870 r. wyjechał z rodziną z Mielca. W latach 70. był członkiem c.k. Towarzystwa Gospodarczo-Rolniczego w Krakowie