Jan Szafer

urodzony w 1815 r. w Tarnowie, syn kolonistów austriackich. Uczęszczał do gimnazjum w Cieszynie. W wieku 16 lat uciekł z bursy gimnazjalnej i walczył w powstaniu listopadowym w 1831 r. w pułku konnych strzelców im. S. Małachowskiego korpusu gen. Antonio Girolamo Ramorino. Został ranny pod Iłżą i dostał się do niewoli rosyjskiej, ale uciekł ze szpitala i powrócił do Tarnowa. W latach 1833-1845 służył w armii austriackiej jako oficer pułku huzarów pod dowództwem hr. Ledóchowskiego na Węgrzech. W 1845 r. powrócił do Tarnowa, wziął w dzierżawę majątek Górki nad Wisłą. W porozumieniu z Franciszkiem Wiesiołowskim z Wojsławia uczestniczył w przygotowaniach do powstania narodowego, ale przed jego wybuchem został aresztowany i osadzony w tarnowskim więzieniu. Został skazany na śmierć, ale po ogłoszeniu amnestii w 1848 r. został uwolniony. W 1852 r. wziął w dzierżawę majątek w Trzcianie. W czasie powstania styczniowego 1863 r. pomagał w przygotowaniach oddziałów powstańczych z terenu Galicji, które następnie przerzucano do walk w zaborze rosyjskim. Od 1876 r. pracował w Radzie Powiatowej w Mielcu i m.in. wizytował szkoły ludowe na terenie powiatu mieleckiego, a w latach 80. był członkiem c.k. Powiatowej Komisji Szacunkowej w Mielcu. Zmarł w 1885 r.