Franciszek Zgórek

Ur. 06.01.1833r., Ulanów. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem kończył szkoły. W roku 1853 wstąpił do szkoły kadetów, później do inżynierii. Podczas wojny austriacko-włosko-francuskiej był oddelegowany do robienia fortyfikacji mniejszej jako osobny komendant. Po wojnie był w randze feldwebla jako instruktor w szkole kadeckiej we Włoszech. W momencie gdy ofiarowano mu rangę oficera wybuchło powstanie. Odrzucił wszystkie składane mu propozycje i wstąpił w szeregi powstania do oddziału Wierzbickiego w lubelskim i jako porucznik był w bitwie pod Polichną. Wstąpił do 17 kompanii pod kapitanem Horn tam zginął Remiszewski kasjer i krewny Wierzbickiego Słobój. Walczył w bitwie pod Kaniowolą, tam zginął Wierzbicki i dowództwo objął Wagner. Walczył pod Chruśliną, pod Żyżynem i pod Fajsławicami. Był ranny w nogę od kuli karabinowej. Został wzięty do niewoli i skazany na 20 lat ciężkich robót. Został zasądzony przez Berga na 8 lat ciężkiego więzienia do robót w kopalni w gub. nerczyńskiej. Powrócił w dniu 15.07.1869r. do Warszawy na skutek ogólnej amnestii. Na zesłaniu nabawił się reumatyzmu i przestał władać prawą ręką. Po powrocie z Syberii objął zarząd gospodarski, w latach 1871-73 był w dobrach Tuligłowy, a w 1878r. objął sekretarstwo gminy Ulanów. Ożenił się i miał 5 dzieci. Deklarację podpisał w 1889r.