Chojnacki

Dnia 22 lipca [1863]. Będąc w górach [Bieszczady] poznałam w pewnym obywatelskim domu powstańca Chojnackiego, ze szkoły w Cuneo. Zagadkowa figura, z nazwiskiem przybranem - jak tam panie utrzymywały: i książątko i pułkownik, który miał chustkę z mitrą, i przebył wszystkie potyczki pod Langiewiczem - pod wszystkimi dowódzcami — we wszystkich oddziałach. A do tego nie ranny, ani zadraśnięty - tylko cierpiący na piersi, biedniątko! jak się wyraziła pani Józefowa.
Smiałam się z ich zbytnej atencyi dla młodego człowieka, rażącego ogromnie sposobem swego zachowania się; bo śmiały, arogant, nadskakujący kobietom za wiele. To nie na powstańca! a tem mniej na wielkiego człowieka.
Na przykład: nie miałam ochoty do śpiewu, bo to trudno – głos od usposobienia zależy. Proszą wszystkie panie – nie słucham. Proszą mężczyźni – odmawiam. W tem występuje książatko z tryumfującą miną i odzywa się:
- Ależ ja proszę panią --- juściż mnie pani nie odmówi!
- A to dla czego? odpowiedziałam - czy dla tego, że pan powstaniec? Dla takich mam patrony, szarpie, — śpiewać zaś, skoro dla dam nie chciałam, to dla nikogo nie będę.
Pan pułkownik widać się obraził, bo na odjezdnem ani mi się skłonił.