Książę, syn Ignacego, dziedzica na Zajnowie, Polesiu itd. i Franciszki Wargirdówny. Po r. 1831 mieszkał we Francji. Należał do Mirskich, zazwyczaj tytułu książęcego nie używających. Rodem z dziśnieńskiego powiatu, po odbytej wojnie 1831 r., zamieszkał we Francji, ożenił się z Francuzką, którą stracił, ale miał dwie śliczne córki. Amnestii nie przyjął, lecz na wiadomość o. powstaniu pośpieszył do kraju i przyłączył się do partji w dziśnieńskim. Córki zamieszkały u krewnych. Gdy go aresztowano i prezes Komisji wyrzucał mu, że on człowiek niemłody, nie przyjął amnestji, a przyszedł „buntowatsia na ruskoj ziemie" Mirski z oburzeniem odparł, że jako żywo nigdy jego noga w Rosji nie postała. „Jaikto? Pana wziięto tu w dziśnieńskim powiecie". Mirski zaperzył się i upewniał, że przed 1831 r. chociaż znał nie jednego jenerała i miejscowych gubernatorów, jednak ci nigdy inaczej nie nazywali jego stron rodzinnych jak Litwą, gubernią wileńską, nie może więc i dziś cofnąć swego zeznania, że w Rosji nie był. Przebywał na zesłaniu.