Leon Dąbrowski

(1830-1912) Szlachcic z gub. kowieńskiej. Gimnazjum kończył w Wilnie, studia w Dorpacie (kolega B. Dybowskiego). Został nauczycielem geografii w gimnazjum kalwińskim w Słucku. W powstaniu brał udział w walkach w lasach ihumeńskich. Znając na wylot lasy słuckie i kleckie, stał się przewodnikiem partii słuc- kiej. Złapany przez chłopów, został uwięziony w Bobrujsku i skazany na 8 lat ciężkich robót. Cieszył się zaufaniem kolegów, był w drodze starostą swojej partii. Katorgę odbywał w Siwakowej i Darasuniu. Często razem z B. Dybowskim stawali do pracy np. przy oczyszczaniu brzegów rzeki z brewion czy zbieraniu dzikiej cebuli i czosnku na okolicznych wzgórzach. Miał dobry głos barytonowy i podczas pracy chętnie śpiewał kolegom arie operowe. W Darasuniu uczestniczył we wszystkich wyprawach myśliwskich, był też znakomitym treserem psów, a jego „Wisła" - pies gończy, zadziwiała wszystkich swoimi umiejętnościami. Był towarzyszem wypraw B. Dybowskiego i W. Godlewskiego na Onon i Alenguj. Na osiedleniu mieszkał w Irkucku zarabiając myślistwem. W 1872 r. uzyskał zgodę na przeniesienie do gub. wiackiej, a następnie do Warszawy. Po powstaniu zamieszkała tam jego rodzina, a żona pracowała jako nauczycielka na pensji. Otrzymał posadę w Zarządzie Drogi Żelaznej Nadwiślańskiej, później mieszkał u syna Kazimierza w Odessie, a w 1910 r. na Litwie. Zmarł w Dereczynie.