Pankracy Wodziński

Ur. 04.03.1829r., Zieluń gub. płocka. Oficjalista prywatny w kopalni nafty przy jej ekspedycji, zamieszkały w Stodnicy, żonaty, wyznania rzymsko-katolickiego. Przed powstaniem opuścił kraj w 1848r., a następnie udał się do Węgier, gdzie zaciągnął się do II pułku ułanów pod dowództwem Tchórznickiego. Był w wojsku tureckim. W 1858r. wziął dymisję i udał się w Zachodnie Prusy, gdzie zajmował się gospodarstwem. Gdy wybuchło powstanie udał się w poznańskie i został wysłany z małym oddziałem kawalerii w gub. kaliską w celu połączenia się z Mierosławskim i Mielęckim pod Krzywosądz. W połowie drogi dowiedział się od rannych, że cały oddział został rozbity więc cofnął się do Słupcy. Tam połączył się z przybyłym oddziałem wielkopolskim i udał się w Łukomskie lasy, gdzie otoczony ze wszystkich stron przez moskali otrzymał pchnięcie silne piką w głowę, zmasakrowany kolbami, pozbawiony sił do bronienia się i w dodatku otrzymawszy szramę przez nos, skrępowany powrozami został odstawiony do Konina, a stamtąd do Prus. Sądzony i aresztowany. Uciekł z więzienia i wszedł na nowo do powstania pod dowództwo Junga. Ponownie uwięziony. Oświadczenie przystąpienia do Towarzystwa wzajemnej pomocy uczestników powstania polskiego 1863/4 podpisał w lutym 1899r.