Bronisław Zaleski

Herbu Lubicz. Ur. 9.6.1820 Raczkiewicze[9][10], pow. słucki, zm. 3.1.1880 Mentona (Francja)[1-6].
Syn Emiliana Ignacego Franciszka i Julii Czarnockiej h. Lis u Lecieszyna. Jego ojciec był porucznikiem armii napoleońskiej, ozdobiony krzyżem Legii Honorowej i medalem pamiątkowym Wyspy św. Heleny, zaś dziad Szymon (żonaty z Marią Jeleńską z Tuczy), uczestnikiem bitwy pod Zieleńcami 1792 pod komendą Poniatowskiego, odznaczony Virtuti Militari, uczestnik kampanii włoskiej Legionów i wojny moskiewskiej Napoleona.[12]
Podstawowe wykształcenie odebrał prywatnie u wuja Karola Czarnockiego w Lecieszynie pod okiem Leonarda Chodźki. Wykazywał duże zdolności rysunkowe. Studiował na Uniwersytecie w Dorpacie lecz nie ukończył uczelni. Brał udział w ruchach niepodległościowych od lat 30-tych. Trzy lata przesiedział w Wilnie w więzieniu po czym w 1841 został wysłany pod przymusem do Czernihowa. Dopiero w 1844 ukończył studia w Charkowie. od 1845 pracował w Komisji Lustracyjnej dóbr Państwa Guberni Wileńskiej.
Prawd. w tym czasie zawarł związek małżeński z Dziekońską, który jednak nie zakończył się szczęśliwie. W 1846 ponownie aresztowany w Wilnie przez władze i trzymany kolejne 2 lata w klasztorze dominikańskim w Wilnie. Przebywając tam dyktował "Psalmy Przyszłości" pukając szyfrem w ścianę, a inny więzień zapisywał je w piasku rozsypanym na stole, ucząc się na pamięć strof. Skazany na zsyłkę do kompanii orenburskiej, walczył razem z m.in. Tarasem Szewczenko, do którego pisał później listy po rusińsku. W końcu ułaskawiony. W 1850-1 wziął udział w wyprawie geologicznej. Z Kazachstanu wydał potem niezwykłe akwaforty. Po powrocie zasiadał w guberni mińskiej w Komitecie do spraw włościańskich. Otrzymał Order św. Anny. Z kraju wyjechał w 1860/61. Współpracownik Hotelu Lambert, przyjaciel domu Czartoryskich.
Pisarz, literat, dziennikarz, rysownik. W czasie Powstania Styczniowego oprócz aktywnej działalności agitacyjnej i dziennikarskiej pełnił funkcję agenta zakupu broni w Dreźnie, Rzymie i Paryżu. Członek i bibliotekarz Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu. Jedną z ciekawszych jego prac było dzieło "Z życia Litwinki". Jego grób znajduje się na cmentarzu w Montmorency pod Paryżem.
Był niezwykle skromny, dobrotliwy i niezwykle szanowany przez wszystkich. Swoją postawą potrafił zjednywać sobie ludzi. Skromny zebrany fundusz 3000 franków zapisał ks. Kalince na jego prace historyczne. Rzeźbiony krucyfiks, dzieło dłuta Heleny Skirmunotwej ofiarował na Wawel. Zaś niedokończoną pracę "Biografię Adama Czartoryskiego" przekazał jego synowi Władysławowi.
Zbiór 4000 książek, rysunków i sztychów (w tym np. cesarza Napoleona) przekazał do Raczkiewicz, gdzie zaginęły w czasie I Wojny Śwwiatowej[12].

Miał 8 rodzeństwa m.in. brata Karola ożenionego z Henryką Uzłowską[11], siostry Emilię, Marię, Justynę zamężną z A. Kiersnowskim, Florentynę zamężną z Janem Półjanowskim.[7]