Franciszek Nowicki

Ur. 1811 pod Mińskiem Litewskim, zm. 3.1.1903 Wilno. Syn Jana.
Był drobnym obywatelem gub. mińskiej. Po ukończeniu gimnazjum w Mińsku, poświęcił się studiom lekarskim zrazu na uniwersytecie wileńskim (?), następnie w Akademji lekarskiej (utworzonej z wydziału cesarskiego uniwersytetu) w Wilnie, którą ukończył w r. 1836. Jeszcze jako student (podobno) wziął pewien udział w powstaniu z r. 1830, lecz sprawa ta, jako nie wykryta, nie przeszkodziła mu studiów ukończyć. Praktyką lekarską zajmował się zrazu w Pińsku, następnie w Ihumeniu, w charakterze lekarza powiatowego i cieszył się ogólną popularnością. Czynny w organizacji powstańczej, jako komisarz miejski ihumeński, został aresztowany, osadzony w więzieniu mińskim i skazany do robót ciężkich. Dzięki wszakże gubernatorowi tobolskiemu Despot-Zenowiczowi, który zrobił wszystko, by złagodzić los jego w katordze nie był, lecz przez czas dłuższy przebywał w więzieniu tobolskim, a następnie osiadł w Krasnojarsku, gdzie zjednał sobie u wszystkich powszechny szacunek. W ósmym dziesięcioleciu w. XIX otrzymał zezwolenie na zamieszkanie w Jekaterynosławiu, wreszcie w r. 1877 osiadł w Wilnie, już ciężko schorowany i tu, gdyby nie opieka kilku pań poważnych, może by w nędzy i opuszczeniu umarł zniedołężniały starzec. Pochowany został na Rosie.
Por. wzmiankę o nim p. L(ucjana) U(ziębły) w "Tygodniku Ilustrowanym" z r. 1903, Nr 6, oraz „Ze wspomnień wygnańca" Apol. Świętorzeckiego (wyd. Zofji Kowalewskiej, Wilno, 1911, str. 96; Pantielejewa "Iz wospominanij proszłago", ks. II, Petersb., 1908, str. 117 i nast.