Jerzy Mogilnicki

Jerzy Paweł Mogilnicki, ur. 1827, zm. 27.6.1915, syn Piotra i Barabry Wołowickiej. Pochodził z Filipowicz w pow. słuckim. Uczył się w Lasdonie a następnie student Uniwersytetu Dorpackiego. W 1863 pełnił funkcję naczelnika powiatu słuckiego. Współpracował z sąsiadem Karolem Zaleskim. W 1864 aresztowany, osadzony w Mińsku w więzieniu biorąc wszystkie winy na siebie. Uchronił w ten sposób od zesłania Zaleskiego, który miał 8 dzieci. Zesłany na Sybir na osiedlenie, wspomagany z kraju przez siostrę Irenę. Przebywał w Irkucku a później w guberni woroneskiej. Jego dobra Filipowicze i Kijewicze zostały skonfiskowane. Na zesłaniu pomagał innym. Zwolniony w 1869 lub 1871 wrócił do kraju. Wkrótce zwolniony z dozoru policji. Przez pewien czas pełnił funkcję administratora dóbr w kieleckim w majątkach Stawy Sobańskiego i Motkowice Górskiego - w tym ostatnim miejscu razem z Emilem Dybowskim. W 1878 przeniósł się z rodziną do gub. lubelskiej do miejscowości Bzowiec. Należał do Towarzystwa Tatrzańskiego, Towarzystwa Dobroczynności. Pod koniec życia stracił wzrok. Zmarł w Bzowcu. Pochowany w kaplicy rodzinnej w parafii Chłaniów.
Ożeniony (1874 Warszawa, św. Krzyż) z Gabrielą Kazimierą Wojniłowicz miał m.in. synów Adama Szymona (1875), Leona ur. 1878 (zmarłych wcześnie) i córkę Elżbietę Irenę (ożenioną z kuzynem Stanisławem Jerzym Maurycym Mogilnickim, synem Wacława Gustawa i Walentyny Jełowickiej). Rodzina w czasach II RP słynna była z hodowli koni. Majątek, wówczas już Witolda Mogilnickiego - po II Wojnie Światowej rozparcelowano.