Józef Gabriel Męciński

Po rozproszeniu się oddziału gen. Langiewicza przebywał we dworze Dobrzyńskich w Partyni Po kilku miesiącach powrócił w powstańcze szeregi tym razem pod rozkazy płk. Dionizego Czachowskiego. W stopniu rotmistrza był jego adiutantem.
Walcząc u jego boku, zapisał piękną powstańczą kartę w swoim życiorysie. W bitwie w Jaworze Soleckim na Mazowszu został ciężko ranny. W obronie swego dowódcy stracił lewą dłoń. Został szczęśliwie uratowany przez rosyjskiego dowódcę Asiejewa od zamordowania go przez kozaków, którzy
szablami podcinali gardła rannym powstańcom. Będąc ciągle pod opieką Asiejewa, został wyleczony i z jego pomocą przedostał się do Galicji. W roku 1865 ożenił się z Heleną Dobrzyńską z Partyni. I tu dał się poznać jako rządny gospodarz i orędownik spraw publicznych. Przez czterdzieści lat piastował mandat posła do Sejmu Krajowego we Lwowie. Doczekał
wolnej Polski. W roku 1920 został wpisany do imiennego wykazu weteranów powstań narodowych. Zmarł w kwietniu 1921 roku i już pośmiertnie Józef Piłsudski 5 sierpnia tegoż roku odznaczył go Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari 5 klasy.