Wojciech Batorowski

syn Augustyna, 30 lat (w 1863 r.), mieszczanin z Wielunia.
W monografii prof. Olejnika wspomina się jedynie, że burmistrz miasta Teodor Szosland w piśmie do naczelnika Wieluńskiej Komendy Żandarmów z 5 II 1863 r. informował, że Batorowski wznosił na ulicach miasta okrzyki „Hura, Polska nasza niech żyje”
i z tego powodu został aresztowany i osadzony na odwachu. Burmistrz prosił także naczelnika żandarmerii o decyzję, jak należy postąpić w tej sprawie. Patriotyczna postawa Batorowskiego nie ograniczała się jedynie do głoszenia haseł na ulicach miasta, ale zaowocowała przystąpieniem do czynnej walki zbrojnej o niepodległość ojczyzny. Za pobyt w oddziale powstańczym („за пребывание повстанческом отряде”) został decyzją naczelnika wojennego Okręgu Warszawskiego nr 4424 z 28 VI/10VII4 1863 r. oddany do armii carskiej na poczet przyszłego poboru. Przyjęty do służby wojskowej w Warszawie