Karolina Krynicka

"Dnia 7 lutego, na świętego Romualda, mojego patrona, wyszedłem do Powstania. W tym tak pamiętnym dla mnie dniu wysłuchałem pobożnie Mszy świętej w świątyni Panny Maryi, wyspowiadałem się i potem zatknąwszy za pas jatagan i nabite pistolety, okryłem się burką i pospieszyłem pożegnać przezacną pannę Krynicką, która dla dobra Ojczyzny gotowa była dać życie w ofierze, a która swoje mienie, swoją egzystencyę, swoją przyszłość, dla świętej sprawy powstania poświęciła.
Gdy mnie ta szlachetna patryotka uzbrojonego zobaczyła rozegzaltowana zawoła na ciekawie zerkające pensyonarki >>chodźcie tu panny, całujcie go, bo to przyszły bohater< Przyklęknąłem, a panny jak rój barwnych motyli otoczyły mnie kołem, zaś niektóre śmielsze i dobrze mi znajome, spełniły to tak słodkie dla mnie polecenie przełożonej.
O jakżeż gorąco zapragnąłem w tej chwili stać się bohaterem! Z błogosławieństwem obdarowany świętościami jako niezawodnymi amuletami, chroniącymi od kul i bagnetów, ze łzą w oku jak waryat wyleciałem na ulicę"