Bonifacy Dąbkowski

Bonifacy Grzegorz Dąbkowski. Ur. 9.5.1836 Warszawa, zm. 16.12.1897 Kraków. Syn Józefa (szynkarza na Rynku Starego Miasta w Warszawie) i Ewy Olczak.
Dietariusz Wydziału Dóbr i Lasów w Komisji Rządowej Przychodu i Skarbu. W 10.1862 został adiunktem Komisji Skarbu Rządu Gubernialnego Lubelskiego[9][10][11]
19.1.1863 przybył do Bronisława Deskura z Warszawy, przywożąc rozkaz wybuchu powstania na dzień 22 stycznia.[12] Po wybuchu powstania wstąpił do służby cywilnej Rządu Narodowego. Spełniał najrozmaitsze czynności, głównie rozwożąc polecenia rządu central, do poszczególnych oddziałów powstańczych. Potem został mianowany naczelnikiem powiatu radzyńskiego, a pod sam koniec powstania zastępcą naczelnika Województwa Podlaskiego. Uwięziony na tym stanowisku i osadzony w cytadeli warszawskiej, za staraniem wpływowych osób uwolniony przeszedł granicę pruską i udał się wraz z wielu innymi na emigrację.
Przebywał w Niemczech, w Paryżu, a następnie w Szwajcarii. 11.2.1866 został wybrany na członka rady Towarzystwa Bratniej Pomocy Kantonu Zurichskiego. W Zurychu skończył politechnikę i jako inżynier powrócił do kraju. Po jej ukończeniu jako inżynier był czynny przy budowie kolei na Węgrzech, w Rumunii i w Galicji. Ostatecznie starszy inżynier przy dyrekcji kolei państwowych we Lwowie.[1] Pod koniec życia zamieszkały w Tarnopolu.[4]
Pochowany w Krakowie, na cm. Rakowickim, kwatera weteranów (R).[7]