Leon Slaski

Leon Ignacy Slaski. Pochodził z rodziny Slaskich h. Krzywda, ze Slazów. Ur. 24.5.1841 Lwów, dom nr 124[16], zm. 30.4.1892 Lwów[7][12][15]. Syn Ignacego Slaskiego z Wysocka Wyżnego[6], (syna Andrzeja i Marianny Wiśniewskiej, kontrolera magistratu lwowskiego, i właściciela kamienicy pokarmelitańskiej - później szkoła realna przy ul. Kamiennej) oraz Joanny Grobelskiej. Brat Edmunda.
Uczeń gimnazjum Franciszka Józefa we Lwowie, a następnie słuchacz Politechniki Lwowskiej i uczeń Szkoły Agronomiczne w Dublanach[14].
31.1.1863 był na zgrupowaniu we dworze w Dyniskach, gdzie włączył się do grupy młodych lwowiaków brata Edmunda Slaskiego, zdążających do oddziału Jan Czarneckiego.
Następnie powstaniec z oddziału Franciszka Horodyńskiego spod Radziwiłłowa. Schwytany dwie mile od miasta. Więziony tam do dalszego procesu. Poraniony i bity.[5] Następnie przewieziony do twierdzy kijowskiej, w listopadzie skazany i pierwszych dniach tego miesiąca[1] (lub 18.12.1863) wysłany na Sybir.
Pierwotnie skierowany do gub. tomskiej, osiedlony w Tomsku[10], następnie przeniesiony do wsi Donowa w gm. bielskiej, w gub. jenisejskiej, powiat Jenisielok, wołość Bielska[13]. O jego uwolnienie, jako poddanego austriackiego starał się ks. Ruczka.
Do Galicji powrócił w 1867[10]. Po powrocie urzędnik magistratu we Lwowie. Mieszkał przy ul. Solarnej 2. W Towarzystwie Weteranów, do którego został przyjęty 6.4.1888 został polecony przez Leszka Dębczańskiego.[18] Kontroler dochodów niestałych przy administracji.[15]