Jerzy Kraskowski

Ur. 1844 Nowosiółki, Grodzieńszczyzna. Zm. 13.5.1932 Warszawa. Syn Adolfa i Józefy Pachniewskiej, brat Juliana, Zofii Lawinii zam. Zdanowskiej i Anny ur. w par. Kobryń.
6 klas gimnazjum skończył w Pińsku, lecz otrzymał "wilczy bilet" za podsycanie nastrojów patriotycznych i udział w tajnych ruchach, Z tego powodu 7 klasę zdał eksternistycznie i studiował inżynierię wojenną w Wilnie. Współorganizator transportu broni i amunicji dla powstania w Grodnie. Broń zbieraną przez niego, starszego brata i jego kolegów znoszono do magazynu kolejowego, w pobliżu mostu Brigidskiego i ukryto na dnie wagonów przysypaną żwirem. Na skutek zdrady maszynisty sprawa się wydała, 300 osób - w tym Kraskowskiego - uwięziono. Skazany został na śmierć i ułaskawiony w formie zsyłki do rot aresztanckich na Syberii. W 1868 przebywał w Omsku a w 1872 w guberni tambowskiej. Powrócił po 9 latach. Jego wspomnienia z okresu zesłania zostały wydane w 1893-94 w Przeglądzie Powszechnym.
Po powrocie do kraju większą część życia spędził w Galicji, pełniąc stanowiska kierownicze w wydziale krajowym i bankowości. W ostatnich latach życia chorąży historycznego sztandaru oddziału Edmunda Taczanowskiego, który przekazano Towarzystwu Przyjaciół Weteranów 1863 r. i wiceprezes Stowarzyszenia Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania 1863 r. Odznaczony Krzyżem Walecznych. Pochowany w Warszawie na Powązkach wojskowych. W jego uroczystym pogrzebie brała udział m.in. żona marszałka Piłsudskiego.