Franciszek Mizgier

D-r. Franciszek Sieniuta Mizgier. Urodził się w mieście Sieradzu, ziemi Sieradzkiej dnia 9 marca 1849 roku[2] z ojca Jana i Aliny z Piotrowskich.
Ukończywszy szkołę powiatową w Sieradzu, po wybuchu powstania w 1863 roku wstąpił do partji Oksińskiego, z której następnie odkomenderowany został do oddziału, którym dowodził generał Taczanowski. Przyjmował udział w bitwach:
1) Pod Rychłocicami, wsią w Wieluńskiem.
2) Pod Widawą, miasteczkiem w Sieradzkiem.
3) Pod Sędziejewicami, v. Swiędzeniewicami, pomiędzy Łaskiem i Zduńską Wolą.
4) Pod Kruszyną, w Częstochowskiem.
W tej ostatniej bitwie otrzymał ranę ciętą w prawą rękę oraz ośm ran kłutych lancą w klatkę piersiową.
Po wyleczeniu z otrzymanych ran, poszedł do gimnazjum Kaliskiego, które ukończywszy, wstąpił na wydział lekarski Szkoły Głównej Warszawskiej. Wydział ten skończył w roku 1872 ze stopniem lekarza już po zamianie Szkoły Głównej na Uniwersytet Warszawski.

Po ukończeniu studjów lekarskich praktykował jako lekarz w Kaliskiem, następnie pod Warszawą. Skutkiem przewrotów ekonomicznych wywołanych robotniczymi strajkami, zmuszony został objąć posadę lekarza ziemskiego, którą opuścił w r. 1911, wysłużywszy w guberni Witebskiej emeryturę.