Jan Bogdanowicz

Ur. 1827 Nadrybie. Syn Grzegorza Bogdanowicza i Marianny Piramiowicz - brat m.in. Kazimierza i Józefy zamężnej z powstańcem Józefem Sewerynem Liniewskim. Rodzina pochodzenia ormiańskiego.
W 1847, Jan pobił rosyjskiego żołnierza, zbiegł z aresztu a w następnym roku uczestniczył w rewolucji polskiej we Lwowie. Potem w legionie polskim walczył z Austrią i Rosją na Węgrzech i był na emigracji w Paryżu. Dzięki amnestii wrócił do kraju i podjął działalność polityczną w stronnictwie «białych» (Towarzystwo Rolnicze). Potem przeszedł do radykalnych «czerwonych» i w październiku 1862 został zastępcą członka ich tajnego Komitetu Centralnego w Warszawie. 10 grudnia 1862 Rosjanie go aresztowali i skazali na zesłanie. Za udział w powstaniu 1863 rozstrzelany został jego brat Kazimierz.
Jan w tym czasie razem z żoną Marceliną z Chądzyńskich, przebywał na zesłaniu w guberni penzeńskiej, w miasteczku Kiereńsk. Prowadził tam nauczanie dzieci, polskich zesłańców i miejscowych.
Do Nadrybia wrócił w 1865, ale nadal pozostawał pod nadzorem policyjnym. Teraz walczył o ratowanie podupadającego majątku, który przed śmiercią przekazał synowi Stefanowi. Pochowany w Puchaczowie razem ze swoją matką.