Karol Bzinkowski. Ur. 4.11.1844 Wąchock[1], zm. 16.10.1929[2] Wąchock. Syn Walentego i Katarzyny Łabuzińskiej (Łabudzińskiej).
„Mój ojciec Piotr pochodził z rodziny wielodzietnej – ziemiańskiej. Karol i Marianna Bzinkowscy mieli 3 córki i 2 synów. Babci Marianny nie znałem, ale dziadka Karola pamiętam, gdyż z tatą bardzo często chodziliśmy do Niego. Był to wspaniały mężczyzna, wysoki, silny i bardzo religijny. Walczył w oddziałach powstańczych jako adiutant naczelnego wodza Mariana Langiewicza. Dziadek opowiadał mi o swoich zadaniach, jak musiał przewozić rozkazy do innych oddziałów wojskowych, o potyczkach z oddziałami kozackimi, gdy musiał podchodzić pod obozy wojsk rosyjskich, by zdobyć wiadomości o siłach nieprzyjaciela. Dziadek opowiadał ciekawie, a zwłaszcza opisywał szczegóły potyczek. Podarował tacie na pamiątkę swoją szablę, pas żołnierski i nóż wojskowy. Niestety te pamiątki spaliły się, gdy wojska niemieckie napadły na Polskę 1.09.1939 roku.” [3]
Żona: Marianna Woskowicz, córka Wincentego i Eleonory Piwarskiej[4]
Dzieci: Jan (1868), Zofia (1871), Katarzyna (1872), Florentyna (1874), Elżbieta (1876), Agata (1879), Piotr (1881), Feliksa (1884), Łucja (1886), Kazimierz (1891)[5] [6]